Απομαγνητοφώνηση Αποσπάσματων 2ης Ημερίδας

Απομαγνητοφώνηση Αποσπάσματων 2ης Ημερίδας

1η Εισήγηση κας Πανταζίδου, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας, Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου: Η «τυρόπιτα» της εκπαίδευσης: (Διαγνωστικές) ερωτήσεις κατανόησης.

 

• Τις ερωτήσεις τις βλέπω σαν διδακτικό υλικό μαζί με τις αντίστοιχες απαντήσεις. Με ερωτήσεις μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά, από το να σπάσουμε τον πάγο, να ενθαρρύνουμε την ενεργητική συμμετοχή των φοιτητών, το θέμα της Ημερίδας, μέχρι να φτιάχνουμε διαγωνίσματα.
   
• Έχουμε τις γενικές καλές πρακτικές που ισχύουν για κάθε θεματικό πεδίο και ένα παράδειγμα είναι όταν ενσωματώνουμε στη διδασκαλία μας ερωτήσεις, όπως τα διαδικτυακά μαθήματα (massive open online courses – τα MOOCs). Οι εξειδικευμένες, τώρα, καλές πρακτικές αφορούν συγκεκριμένο περιεχόμενο, και αυτές βασίζονται σε αποτελέσματα έρευνας, στην εκπαίδευση τώρα, σε θεματικά πεδία και ένα παράδειγμα είναι εδώ όταν ενσωματώνουμε τυπικές παρανοήσεις των φοιτητών στις απαντήσεις των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής. Νομίζω ότι οι γενικές καλές πρακτικές ίσως να χρειάζονται πιο πολύ για καινούριους διδάσκοντες. Για διδάσκοντες με κάποια εμπειρία πιστεύω πως είναι πιο χρήσιμες οι εξειδικευμένες πρακτικές.
   
• Το πρόβλημα υπάρχει με την αξιολόγηση της γνώσης των εννοιών, πώς καταλαβαίνουν τις έννοιες οι φοιτητές, τι έχουν στο μυαλό τους. Είναι κάτι που έχω συζητήσει και με άλλους συναδέλφους, λύση δεν έχουμε βρει. Εγώ έχω δοκιμάσει να φτιάχνω σιγά σιγά αυτό που λέω ερωτήσεις κατανόησης, «χειροποίητος» είναι ο όρος - το τονίζω. Ξεκινώντας, λοιπόν, να δίνω έμφαση στις ερωτήσεις τυχαία ανακαλύπτω ότι οι ερωτήσεις, πραγματικά, αξίζουν τον κόπο. Λέω τυχαία γιατί ένα άρθρο στην εφημερίδα, στους Times της NY, διάβασα με τον ελκυστικό τίτλο “To really learn, quit studying and take a test” για τη δουλειά του Jeff Karpicke & των συνεργατών του. Έψαξα παραπάνω να βρω άρθρα και από ένα «ξεπατίκωσα» αυτή την πρόταση: «Κάθε φορά που ανακαλούμε γνώση, αυτή η γνώση αλλάζει και η ικανότητα να την ξαναχτίσουμε στο μέλλον βελτιώνεται» (Karpicke & Grimaldi, 2012).
   
• Μιλώ, δηλαδή, εδώ, για μία γενική καλή πρακτική, είναι μία γενική καλή πρακτική οι ερωτήσεις ανάκλησης και ξεκινάμε από την παρατήρηση ότι η ανάκτηση είναι μία διεργασία – κλειδί για τη μάθηση. Η διεργασία της ανάκτησης δεν είναι ουδέτερη, αλλά ισχυροποιεί τη μάθηση. Και ανάμεσα στις απλούστερες μορφές ασκήσεων ανάκτησης είναι όταν ζητάμε από τους φοιτητές μας να απαντούν σε ερωτήσεις ανάκλησης και να περιμένουμε την απάντησή τους, να μην είναι μια ρητορική ερώτηση, να εξηγούν μία έννοια, να βγάζουν ένα συμπέρασμα. Όλα αυτά τα λένε οι Karpicke & Grimaldi (2012) στο άρθρο τους.
   
• Αναφέρομαι ξανά και ξανά στα μαθήματα, τα MOOCs, επειδή είναι πάρα πολύ χρήσιμα όταν εμείς οι καθηγητές τα παρακολουθούμε ως μαθητές, απαντώντας σε ερωτήσεις ως μαθητής καταλαβαίνεις ποια ερώτηση είναι αξιόλογη και ποια έχει μπει εκεί για να συμπληρωθεί ο απαραίτητος αριθμός των ερωτήσεων. Πολύτιμες οι ερωτήσεις, διαφορετικά είδη ερωτήσεων ικανοποιούν διαφορετικούς στόχους.
   
• Προσπάθησα εδώ να κάνω μία κατηγοριοποίηση, όλοι αυτοί οι όροι είναι δικοί μου, «χειροποίητοι». Ξεκινάμε από την αρχή του μαθήματος, από το ζέσταμα, κάνοντας κάποιες ερωτήσεις απορίας, του τύπου γιατί ισχύει αυτό, γιατί είναι χρήσιμο αυτό, κρατώντας στο μυαλό ότι κάθε ερώτηση που κάνουμε στους φοιτητές μας λειτουργεί σαν νοητός γάντζος στο μυαλό μας - στο μυαλό τους - όπου μπορούμε να «κρεμάσουμε» την απάντηση. Μεγαλώνουμε την πιθανότητα να μην πέσει η απάντηση στο πάτωμα, κάπως να το συγκρατήσουν οι φοιτητές μας.
   
• Ιδιαίτερα αγαπάω τις διερευνητικές ερωτήσεις, πες μου τι πιστεύεις. Το λέω και το εννοώ, θέλω να δω πραγματικά τι πιστεύουν οι φοιτητές και πιστεύω ότι το καταλαβαίνουν και οι φοιτητές αυτό και όταν έτσι ρωτάμε, συμμετέχουν. Βοηθάει να διατυπώνουμε τις ερωτήσεις μας χωρίς τεχνικούς όρους, όταν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, οι ερωτήσεις είναι κατάλληλες και για πριν από τη διδασκαλία, να ξέρουμε τι φέρνουν οι φοιτητές μαζί τους από προηγούμενα μαθήματα και μετά τη διδασκαλία, εκεί, βέβαια, περιμένουμε να δούμε και κάποια βελτίωση. Πού μπορούμε να βρούμε τέτοιες ερωτήσεις;
   
• Θα ξανααναφερθώ για τα concept inventories, το έχω αφήσει αμετάφραστο, δεν ξέρω πως να το μεταφράσω. Πρόκειται για μία συλλογή από ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής με πολύ αυστηρή διατύπωση που καλύπτουν πλήρως τις βασικές έννοιες ενός θεματικού πεδίου. Μιλάμε εδώ για προϊόντα ερευνητικών προγραμμάτων - και έχω ένα παράδειγμα στη συνέχεια. Είναι πολύ χρήσιμο αν είχαμε τέτοιες ερωτήσεις να τις χρησιμοποιήσουμε στην αρχή του μαθήματος, για να δούμε τις προαπαιτούμενες γνώσεις των φοιτητών.
   
• Προχωράμε στις ερωτήσεις ανάκλησης, αυτό που είπαμε, με στόχο την ισχυροποίηση της γνώσης. Θα δούμε μία επιλογή κλειστές ερωτήσεις, ανοικτές ερωτήσεις κατανόησης, κάτι να εξηγήσουν, κάτι να συγκρίνουν, εμείς με τα ποσοτικά στις θετικές επιστήμες η σύγκριση μας βοηθάει πολύ. Έχω εδώ βάλει και μια κατηγορία που μπορεί να είναι «πατέντα», θα δώσω ένα παράδειγμα: ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής με πολλές σωστές απαντήσεις ή και όλες σωστές απαντήσεις που βοηθούν πιστεύω στην επανάληψη και φτάνουν μέχρι την αξιολόγηση. Και εδώ σε αυτή την κατηγορία έχω βάλει τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, μιλάμε για αξιολόγηση των φοιτητών πάντα. Προσπάθησα, θα δείτε κάποιες απόπειρες που έκανα, να μετατρέψω ανοιχτές ερωτήσεις διερεύνησης σε κλειστές ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής. Η δυσκολία μου έδειξε ότι χρειάζονται καθοδήγηση οι διδάσκοντες στο Πανεπιστήμιο.
   
• Επειδή πιστεύω ακριβώς ότι είναι ένα θέμα η διατύπωση ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής για τελικά διαγωνίσματα, μένω λίγο παραπάνω. Σε αυτές εκτός από αυτοαξιολόγηση, είναι χρήσιμες αυτές οι ερωτήσεις για κάθε είδους τελικές εξετάσεις, όπως κάθε είδους διαδικτυακή αξιολόγηση. Ανέφερα την ανάγκη των Πολυτεχνικών Σχολών, γενικεύοντας από τη σχολή μου, για να αξιολογούμε τη γνώση των εννοιών μαζί με τη γνώση των αρχών και τη γνώση των μεθόδων.
   
• Ξεκινήσαμε από τις ερωτήσεις που κάνουν όλα τα καλά πράγματα, που μπορούν να ενεργοποιήσουν τους φοιτητές μας να συμμετέχουν ενεργά, που ισχυροποιούν τη μάθηση, και πήγαμε σιγά σιγά στις απαντήσεις που αυτές είναι το μεγάλο bonus για τους καθηγητές, μας δίνουν ένα παράθυρο στο μυαλό των φοιτητών μας.

 

2η Εισήγηση Ομάδας Διδασκόντων/ουσών Αρχιτεκτονικής Σχολής Πολυτεχνείου Κρήτης: Μέθοδος διδασκαλίας μέσω Project: Το παράδειγμα στο μάθημα Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός Ι της Σχολής ΑΡΧΜΗΧ.

 

Εισαγωγική παρουσίαση του «Project – Based Learning», κος Ουγγρίνης, Καθηγητής

• … Αλλά και σε κάθε άλλη κανονική περίπτωση υπάρχουν αλλαγές, υπάρχουν αλλαγές κοινωνικές, υπάρχουν αλλαγές νοοτροπίας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να διδάσκουμε με τον τρόπο που διδαχτήκαμε. Θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό.
   
• Το μάθημα το χωρίζουμε σε εβδομαδιαίες ασκήσεις οι οποίες στην ουσία αντιμετωπίζουν διαφορετικά ζητήματα περιπλοκότητας και κλίμακας. Όπως βλέπετε, δηλαδή, υπάρχει μία Ενότητα Α, «Ο Λαβύρινθος» πάνω στην οποία επιζητούνται ζητήματα μιας συγκεκριμένης κλίμακας μιας περιπλοκότητας, η έννοια της πλοήγησης, η σχέση του ανθρώπου με τον χώρο. Μετά πάμε και λειτουργούμε στη λογική «του Μοτίβου» που προκύπτει κατά μία έννοια από τον «Λαβύρινθο», δηλαδή αρχίζουμε να παίρνουμε κάτι εκεί και περνάμε σε μία 2η Ενότητα η οποία αρχίζει να δημιουργεί έναν χώρο αλλά σε μικρότερη κλίμακα για μας, αλλά μια κλίμακα για κάτι που αγαπάμε, άρα δεν είναι για μια θεωρητική οντότητα, αλλά για μία γάτα, που πάρα πολλοί έχουν, οπότε θέλουν να δημιουργήσουν συνθήκες για τη συγκεκριμένη. Μετά «Το κάθισμα» που είναι κάτι που εμείς χρησιμοποιούμε και πάλι οφείλουμε να το δούμε και πάνω στην κλίμακά μας, στο σώμα μας, το οποίο βέβαια έχει μια έξτρα διάθεση στο που τοποθετείται, δηλαδή πώς πια το εντάσσω σε κάτι, πώς φαντάζομαι τη σχέση μου σε σχέση με αυτό. Και μετά είναι «ο Κύβος» που είναι στην αρχιτεκτονική ένα κλασικό αρχικό σχήμα για μετασχηματισμούς, ώστε να φτάσει σε ένα περιβάλλον κατοίκησης.

 

Ενότητα Α «Λαβύρινθος», κα Καραγιάννη, Επίκ. Καθηγήτρια

•  Εγώ θα σας παρουσιάσω την 1η Ενότητα που είναι αυτή του Λαβυρίνθου, που είναι μία Εισαγωγική Εργασία. Έχει στόχο βασικά να σπάσουμε, πρώτα απ’ όλα, τον πάγο, δηλαδή είναι η εργασία μέσα από την οποία θα μας γνωρίσουν, γνωρίζουν τους διδάσκοντες. Θέλουμε να έχουν μία ομαλή μετάβαση από τη Δευτεροβάθμια στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, οπότε εδώ είναι μία χρονική περίοδος στην οποία ξεκινάμε και μιλάμε πολύ στους φοιτητές, αυτό που λέει ο κος Ουγγρίνης πολλά χρόνια τώρα, για την αξία, την κουλτούρα του εργαστηρίου, το studio culture. Προσπαθούμε, δηλαδή, να απαλλάξουμε τους φοιτητές από τη λογική του ότι θα διεκπεραιώσετε τυπικά ένα ζητούμενο και θα είστε αδιάφοροι, ας πούμε να τους απαλλάξουμε από την αδιαφορία για τις σπουδές και να προσπαθήσουμε να τους δώσουμε τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε σε αυτό το μάθημα, που είναι το μάθημα του «Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού Ι».
   
• Ουσιαστικά σε αυτή την Ενότητα οι φοιτητές έχουν δύο εβδομάδες μπροστά τους στις οποίες καλούνται να εξελίξουν την εργασία και προσβλέπουμε στην εξοικείωσή τους με τη συνθετική διαδικασία, αυτή τη διαδικασία που θα χρησιμοποιούν και θα εξελίσσουν και στα υπόλοιπα μαθήματα κορμού που διατρέχουν το πρόγραμμα σπουδών της Σχολής και θέλουμε ουσιαστικά να εισάγουμε διαφορετικά δεδομένα και παραμέτρους που πρέπει να λάβουν υπόψιν οι φοιτητές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, εισάγουμε την έννοια της κλίμακας και των χωρικών ορίων. Ουσιαστικά, οι φοιτητές έχουν ένα ζητούμενο, το ζητούμενο είναι να παρουσιάσουν 5 εναλλακτικές ενός λαβυρίνθου.
   
• Άρα, κατά την ουσία, κατά την 1η εβδομάδα οι φοιτητές εισάγονται στα πρώτα στάδια της συνθετικής διαδικασίας, που είναι να συλλάβουν την ιδέα, να κάνουν μία αναζήτηση, να διατυπώσουν την ιδέα τους και στη συνέχεια να βρουν 5 εναλλακτικές, είτε παρόμοιες είτε διαφορετικές, αυτής της ιδέας … Και στη συνέχεια να πάρουν μία εκ των 4ων – 5 ιδεών που έχουν δημιουργήσει, να την τεκμηριώσουν, να πουν γιατί επιλέγουν αυτή την ιδέα, να την τροποποιήσουν, όπως αυτοί πιστεύουν, και να μας την παρουσιάσουν.
   
• Άρα, αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δείξουμε στους φοιτητές πώς ουσιαστικά συλλαμβάνουν την ιδέα και πώς τη σχεδιάζουν στον χώρο. Άρα, μπαίνουν σε μία διαδικασία ότι η αρχιτεκτονική είναι η σχεδιαζόμενη σκέψη και πάνω σε αυτό είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουν ότι εμείς προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε αυτή τη σύλληψη, αλλά αυτό γίνεται μέσα από πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα , όπως γεγονότα, βιώματά τους, εικόνες που έχουν, σκέψεις, παραστάσεις, κινήσεις, οτιδήποτε ουσιαστικά μπορεί να εκκινήσει τη φαντασία τους.
   
• Και εφόσον έχουμε τελειώσει την 1η διαδικασία, που είναι να βρουν την έμπνευση, να κάνουν τις εναλλακτικές, να επιλέξουν και να μας το παρουσιάσουν, περνάμε στη 2η φάση της άσκησης που είναι πλέον να πάμε από τις 2 διαστάσεις στις 3 διαστάσεις. Εδώ, λοιπόν, αυτό που καλούμε τους φοιτητές να κάνουν είναι να θεωρήσουν ότι έχουν αυτό το σκίτσο, είναι δεδομένο αυτό το σκίτσο, το οποίο έχουν δημιουργήσει και μας έχουν παρουσιάσει. Μπορούν να το τροποποιήσουν, βέβαια σε ένα βαθμό, και αυτό το σκίτσο μας το δίνουν, προσπαθούν να το φανταστούν σε 3 διαστάσεις, σηκώνοντας διάφορες στάθμες. Εδώ αυτή η άσκηση έχει διττή σημασία, το ένα πράγμα που θέλουμε να δούμε είναι ότι οι φοιτητές μπορούν να φανταστούν στον 3ο άξονα τη σύνθεσή τους και να κάνουν αυτό που δε θέλουμε εδώ, να σηκώσουν σε ένα ύψος, σε μία στάθμη όλο το δισδιάστατο σκίτσο.
   
• Άρα, κλείνοντας την πρώτη ενότητα, εμείς αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε τους φοιτητές μας να διατυπώσουν - με όποιον τρόπο μπορούν και τους εκφράζει καλύτερα - τη σκέψη τους και να την αποτυπώσουν και να τη δημιουργήσουν, και να σκιτσάρουν και να δημιουργήσουν μια μακέτα. Άρα, να σχεδιάσουν στον χώρο τη βασική τους, ας πούμε, σκέψη. Ο καθένας δημιουργεί άλλα πράγματα τελείως διαφορετικά και χρησιμοποιεί διαφορετικές μεθόδους… Και τελικά αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να δώσουμε ολιστικά τη βασική μεθοδολογία που ξεκινάει από τη σύλληψη, την αναζήτηση, τη διατύπωση, την επεξεργασία και την οριστικοποίηση μιας ιδέας και τελικά την παρουσίασή της.

 

Ενότητα Β «Μοτίβο – χώρος για γάτες», κος Τσάρας, Αναπλ. Καθηγητής

• Η δεύτερη ενότητα έρχεται σε συνέχεια του Λαβυρίνθου και ουσιαστικά είναι μία εργασία η οποία διαρκεί μόλις 2.5 εβδομάδες και χωρίζεται σε 2 σκέλη, το πρώτο σκέλος είναι το μοτίβο και το δεύτερο σκέλος είναι μία μετάφραση των ευρημάτων του πρώτου σκέλους σε χώρο για γάτες. Ενώ ο λαβύρινθος, λοιπόν, είναι μία ατομική εργασία, στη 2η Ενότητα κάνουμε και μία μετάβαση από το ατομικό στο ομαδικό, προκειμένου να καλλιεργήσουμε και αυτή τη σχέση που θέλουμε να έχουν οι φοιτητές στις εργασίες τους, ούτως ή άλλως από εκεί και πέρα οι εργασίες θα είναι όλες ομαδικές. Στην εργασία αυτή, λοιπόν, εξετάζουμε το μοτίβο με διάφορες προσεγγίσεις.
   
• Λοιπόν, στο πρώτο στάδιο εξετάζουμε το μοτίβο, όπου στην πραγματικότητα φτιάχνουμε μία κατασκευή από χαρτί. Το χαρτί είναι πολύ σημαντικό, γιατί θεωρούμε ότι είναι ένα επίπεδο στην πραγματικότητα, όμως έχει μία τρισδιάστατη υπόσταση. Επομένως, από το χαρτί φτιάχνουμε μία τρισδιάστατη κατασκευή στη λογική του μοτίβου.
   
• Τη δεύτερη εβδομάδα μπήκαμε στο δεύτερο στάδιο της άσκησης που είναι η δημιουργία ενός χώρου με βάση τη λογική του μοτίβου. Έτσι, κατασκευάσαμε έναν χώρο – στη λογική του μοτίβου – προσαρμοσμένο, όμως, σε συγκεκριμένες ανάγκες – στις ανάγκες της γάτας…
   
• Και στη συνέχεια, οι φοιτητές σε ομάδες πλέον, και όχι ατομικά, κληθήκανε να πάρουνε όχι το μοτίβο από την 1η άσκηση, αλλά τη λογική σύνδεσης του μοτίβου από την 1η άσκηση, να δημιουργήσουν, λοιπόν, μία κατασκευή την οποία μπορούν να περιγράψουν με μία λογική συνδεσμολογίας μεμονωμένων στοιχείων.
   
• Στο τέλος και αυτής της εργασίας, κλήθηκαν οι ομάδες των φοιτητών να παρουσιάσουν την εργασία τους στο κοινό και να απαντήσουν τις αντίστοιχες ερωτήσεις που θέσανε στο πρώτο σκέλος, δηλαδή ποιο είναι το μοτίβο, τη λογική ανάπτυξης και πως η κατασκευή που προέκυψε στο τέλος εξυπηρετεί τη γάτα.

 

Ενότητα Γ «Κάθισμα», κος Κακάβας

• Πάμε, λοιπόν, στην Τρίτη ενότητα που είναι το «Κάθισμα». Σε συνέχεια των άλλων δύο ενοτήτων, έχοντας πλέον κατακτήσει τον χώρο με τον Λαβύρινθο και έχοντας κατακτήσει την κλίμακα και την επανάληψη, βασικές αρχές της σύνθεσης με τη 2η άσκηση, πάμε στην 3η άσκηση όπου οι φοιτητές καλούνται να κατασκευάσουν ένα κάθισμα. Τώρα υπάρχει μία γενική σκέψη ότι η αρχιτεκτονική σύνθεση είναι κατεξοχήν πειραματική λειτουργία σαν μάθημα, οπότε ο χαρακτήρας του μαθήματος είναι καταρχάς πειραματικός. Πολύ σημαντικό, λοιπόν, θεωρούμε ότι οι φοιτητές θα πρέπει να κάνουν ομάδες. Άρα, κάνουν μία ομάδα των 2 ατόμων για να κατασκευάσουν το κάθισμα, ένα κάθισμα το οποίο θα μπορέσει να αντέξει το βάρος τους και θα πρέπει να τοποθετηθεί σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Άρα, λοιπόν, θα έχει και το προσωπικό στοιχείο σαν τρόπο αναζήτησης, ποια ρωτήματα θα τεθούν.
• Άρα, λοιπόν, ξεκινάνε την πρώτη εβδομάδα να μετρούν το σώμα τους. Άρα, εξοικειώνονται με το σώμα τους, με τις διαστάσεις τους, εξοικειώνονται μεταξύ τους σαν ομάδα και επικοινωνούν καλύτερα. Προσεγγίζουν, λοιπόν, το πρόβλημα που αφορά στην εργονομία και ξεκινάνε και κάνουν μακετούλες πρόχειρες σε κλίμακα μικρότερη, 5 φορές μικρότερη, 10 φορές μικρότερη από το φυσικό μέγεθος και το σημαντικό είναι ότι βλέπουν οι φοιτητές, βρίσκουν το πρόβλημα και το κοιτάνε από τη δική τους οπτική… Σαν εργαλεία για την έρευνα αυτή είναι οι εικαστικές τέχνες οι οποίες πάντα θέτουν προσωπικές ερωτήσεις και έχουν και το όραμα σαν βάση και ανατρέπουν γνωστά πράγματα, γιατί, όπως σας είπα, η σύνθεση είναι μια διεργασία όπου πολλά πράγματα είναι απρόβλεπτα, οπότε μέσα από τη διαδικασία ο κάθε φοιτητής, εφόσον έχει αποβάλει όλα τα στερεότυπα από τις προηγούμενες εργασίες από το μυαλό του, μπορεί και προχωράει με τη δική του οπτική να φτιάξει τον δικό του χώρο. Άρα, ο χώρος του καθίσματος που αφορά και τη θέση του κάθε φοιτητή μέσα στην ομάδα είναι πολύ σημαντικός… όντως η αρχιτεκτονική σύνθεση αφορά κάτι πολύ προσωπικό.
• Οι ομάδες των 2 ατόμων που ασχολούνται με τον σχεδιασμό του καθίσματος αλληλοεπιδρούν με τις υπόλοιπες ομάδες… Είναι πολύ σημαντική αυτή η κοινότητα που δημιουργείται και πως αυτές οι ομάδες αλληλοεπιδρούν και πως στο τέλος το αποτέλεσμα είναι λίγο απρόβλεπτο.
   
• Πολύ σημαντικό θεωρούσαμε το να γίνει μία ενδιάμεση παρουσίαση και οι φοιτητές να παρουσιάσουν τις εργασίες τους της πρώτης εβδομάδας, δηλαδή τις πρόχειρες μακέτες, στους υπόλοιπους φοιτητές και να υπάρξει μία συζήτηση μεταξύ τους. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γινόντουσαν ερωτήσεις και νομίζω ότι όντως ο ερωτήσεις είναι πολύ σημαντικές, όπως ειπώθηκε και στην αρχή, για να κατανοήσει κανείς το πρόβλημα, να μπορέσει να εστιάσει. Πολύ σημαντικό θεωρούμε και το παιχνίδι, που νομίζω ότι είναι για όλες τις ηλικίες σημαντικό, δεν αφορά μόνο φοιτητές ή μαθητές, αφορά και επιστήμονες. Και πολύ σημαντική και η κοινότητα. Έχοντας, λοιπόν, ομάδες και έχοντας τις ομάδες αυτές να παρουσιάζουν στην υπόλοιπη κοινότητα που είναι οι υπόλοιποι φοιτητές, γίνεται μία διαδικασία που είναι ευχάριστη και μάλιστα είναι κάτι που λείπει ίσως από τα πρώτα στάδια της εκπαίδευσης, τη βασική μας εκπαίδευση. Εδώ βλέπετε τους φοιτητές που παρουσιάζουν τι εργασίες πλέον υλοποιημένες σε κλίμακα 1:1…
   
• Κος Ουγγρίνης: … Να προσθέσω πόσο σημαντικό είναι που εκκινούνται και άλλοι χώροι του Πολυτεχνείου, το μάθημα δεν μένει μόνο στην τάξη, κάνεις spill out, εκκινούνται και άλλες περιοχές. Να τονίσω λίγο και αυτή την κατάσταση, γιατί ακριβώς συμπληρώνει και αυτό που είπε ο Σπύρος για τη διάθεση των φοιτητές.
   
• Ναι, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό ότι πλέον και μετά την εποχή του covid, που περάσαμε, ο χώρος έχει αποκτήσει άλλες δυναμικές και πλέον είναι πολύ πιο ισχυρό το αν μπορούμε και σκεφτόμαστε και πέρα από τον χώρο μας, έξω από το «κουτί» μας, που λένε οι αγγλοσάξονες. Βλέπετε με τι άνεση οι φοιτητές αυτοί, οι φοιτητές αυτοί οι οποίοι περάσανε 2 χρόνια σε οθόνες, ήταν η πρώτη χρονιά, είναι εικόνες από την περυσινή χρονιά, τα παιδιά αυτά περάσανε 2 χρόνια σε οθόνες να μαθαίνουν και να προσπαθούν να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Άρα, είχαν φοβερό κέφι για να έρθουν σε επαφή με τους υπόλοιπους, να «κοινοτηκοποιηθούν», αν μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Εδώ παρουσιάζουν την πρόταση με μεγάλο κέφι και δέχονται παρατηρήσεις από την ομάδα, από τους υπόλοιπους φοιτητές , και για να εξελίξουν την πρότασή τους, υπάρχει επιδοκιμασία, υπάρχουν χειροκροτήματα…
   
• Αυτό που είπα πριν, ότι η σκέψη έξω από το κουτί είναι πάρα πολύ δυνατή και ιδίως οι φοιτητές του πρώτου έτους, που δεν έχουν μπει – που προσπαθούν να αποβάλλουν μάλλον τα στερεότυπα, γιατί αργότερα μπορεί να ακολουθήσουν κάποια στερεότυπα από τη μεριά των διδασκόντων που λίγο θα τους φρενάρουν… Ο πειραματισμός είναι το ζητούμενο, γιατί η γνώση μέσα από αυτό οδηγείται, νομίζω…

 

Ενότητα Δ «Ο κύβος», κος Δασκαλάκης

• Θα κλείσω λίγο αυτή την Ενότητα του Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού Ι με την τελευταία, την 4η Ενότητα, όπου πλέον οι φοιτητές κλήθηκαν να σχεδιάσουν έναν κύβο σε ένα χωροκάναβο 3Χ3, ώστε να μπορεί να συνδεθεί και με την άσκηση του μοτίβου. Οπότε στην ουσία εδώ πέρα έχουμε ένα μοτίβο 3Χ3, έναν κύβο ο οποίος μπορεί να επεκταθεί και να καταλήξει σε μία διάσταση 9Χ9Χ9. Μέσα σε αυτόν τον κύβο θα πρέπει να διαμορφωθούν 3 λειτουργικές ενότητες, η ενότητα του ύπνου, της εργασίας και της συνάθροισης. Και ίσως αυτή ήταν και η πιο σημαντική αποστολή των φοιτητών. Είναι η πρώτη φορά που θα μπουν στη διαδικασία να σχεδιάσουν ένα λίγο πιο οικειοποιήσιμο χώρο από τον άνθρωπο και ήταν ένα πολύ μεγάλο, και είναι γιατί αυτή η εργασία βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ένα μεγάλο στοίχημα να μπορούμε να αποφύγουμε τα στερεότυπα, όπως και προηγουμένως οι υπόλοιποι συνάδελφοι…

 

«Η καλύβα»,

• Κλήθηκα να σας παρουσιάσω ένα εγχείρημα που είχαμε κάνει σαν φοιτητές, μία μάδα φοιτητών, όταν ήμουν εγώ φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Κρήτης, όταν αυτό στεγαζόταν στη Γαλλική Σχολή στη Χαλέπα. Τότε είχαμε μαζευτεί μία ομάδα φοιτητών και στην ουσία είχαμε αρχίσει να διαμορφώνουμε ένα πρόχειρο κατάλυμα με διάφορα πρόχειρα υλικά. Αυτό είχε βγει σαν μία δική μας έκφραση κατασκευαστική και αναζήτησης την οποία μέσω αυτής της παρουσίασης προσπαθούμε να εμπνεύσουμε και στους φοιτητές , διότι παρατηρείται μία συντηρητικοποίηση της αλληλεπίδρασης των φοιτητών και θέλουμε αυτό να απελευθερωθεί. Δηλαδή οι φοιτητές και να πειραματιστούν, αλλά και να ζωντανέψουν λίγο και το εργαστήριο, δηλαδή να ξεφύγουν λίγο πλέον από τη νοοτροπία της δευτεροβάθμιας και να αντιληφθούν το τι σημαίνει εργαστήριο και το πώς θα μπορούν να μάθουν μέσα από το εργαστήριο και όχι απλά από μία διάλεξη, που ίσως έχουν στο μυαλό τους ότι θα δουν μπαίνοντας στο Πολυτεχνείο. Επίσης, ένας άλλος σκοπός ήταν η οικειοποίηση του χώρου της Σχολής…
   
• Και στο τέλος όλο αυτό (η Καλύβα) παραδόθηκε στη Σχολή, στους φοιτητές που μέσα σε αυτό τον χώρο, ήταν ένας συλλογικός χώρος, και έγινε και ένα Workshop μετά ώστε να σχεδιαστούν έπιπλα. Και μέχρι να κλείσει και η Σχολή κάτω και αργότερα να κατεδαφιστεί, είχε έναν πολύ σοβαρό ρόλο μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα αυτή η κατασκευή και θέλαμε να εμπνεύσουμε όλα αυτά τα στοιχεία στους φοιτητές.